editorial
Στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας θα βρείτε άλλο ένα αφιέρωμα για τον Μάη του ’68, ενόψει των 50 χρόνων που συμπληρώνονται. Έχουν ήδη γραφτεί αρκετά στην Ελλάδα, ενώ στη Γαλλία και αλλού κυκλοφορεί μια τεράστια ποσότητα δημοσιευμάτων, άρθρων και αφιερωμάτων. Βέβαια κάθε αφιέρωμα, όπως και αυτό εδώ, που πραγματοποιείται εν όψει μιας επετείου αναγκάζεται να μυρίζει στο έναν ή τον άλλο βαθμό, το άρωμα της ναφθαλίνης των περασμένων. Γιατί λοιπόν να γραφτεί ένα τέτοιο αφιέρωμα, αφού η μυρωδιά αυτή, είναι αντιφατική με το άρωμα και το πνεύμα μιας εξέγερσης; Γιατί να διαβάσει κανείς ένα τεύχος των οποίων την πλειοψηφία των άρθρων γράφουν άτομα που ζήσαν σε άλλη χώρα και γεννήθηκαν σε άλλο χρόνο; Γιατί να μην επισκεφτεί, αντίθετα, μία από τις πολυάριθμες εκθέσεις που διοργανώνει το γαλλικό ινστιτούτο ή άλλοι οργανισμοί και μουσεία, προσφέροντας μια πολύ πιο αρτιμελή απαρίθμηση της Ιστορίας και των γεγονότων;
Εμείς εδώ, διαλέξαμε να αφηγηθούμε μια άλλη ιστορία, και αυτή ξεκινάει με μικρό «ι». Είναι η ιστορία των καταπιεσμένων και ο Μάης είναι μια μόνο πράξη της. Είναι η ιστορία που δεν χρειάζεται να την έζησες για να την αφηγηθείς, αρκεί που την βιώνεις. Αυτό προσπαθήσαν να συμπυκνώσουν οι συγγραφείς όχι μόνο αυτού του περιοδικού, αλλά και πολλών άλλων κειμένων που γράφτηκαν και θα γραφτούν. Η ιστορία θα διαλέξει να διαβάσει πολλές και διακριτές πλευρές: Από την εξιστόρηση των γεγονότων στην Γαλλία, στην παγκόσμια εξάπλωση της εξέγερσης την ίδια περίοδο. Από το ξέσπασμα της επάγρυπνης σπουδάζουσας νεολαίας στην αφύπνιση του κοιμισμένου γίγαντα της εργατικής τάξης. Από το αυθόρμητο και το μερικό στο συνειδητό και το ολικό, από τις τάσεις υποταγής στις τάσεις χειραφέτησης και πάλι πίσω. Από τις πρωτοπόρες θεωρητικές επεξεργασίες στα όρια και τα ελλείματα τους. Από την πολιτιστική επανάσταση των πληβείων, στην εξέγερση στον έρωτα και τη ζωή.
Διαλέγουμε επίσης να φιλοξενήσουμε και δύο παλαίμαχους: Τον Αλέν Κριβίν, στελέχους τότε της JCR (Επαναστατική Κομμουνιστική Νεολαία – Jeunesse Communiste Révolutionnaire) και της εθνικής επιτροπής Βιετνάμ, και πρωταγωνιστή των γεγονότων στη Γαλλία, και τον Γιώργο Ρούσση που συμμετείχε στον Μάη του Βελγίου. Όποια και αν ήταν η τότε στάση τους και ή τώρα θέση τους ή αυτοκριτική τους, τους διακρίνει – μαζί με άλλους βέβαια αγωνιστές/τριες – ένα κοινό: Δεν εξαργύρωσαν ποτέ την εξέγερση για κοινοβουλευτικούς θώκους ή κομματικά παράσημα. Διατηρήσαν εκείνη την αγνότητα που χαρακτηρίζει τη γέννα της.
Όμως δεν μας ενδιαφέρει να μείνουμε σε μια «επαναστατική» ή «καθαρή» ανάγνωση. Μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το «βρώμικο» από αντιφάσεις μέλλον. Και αν ο Μάης ήταν πραγματικά μια ρωγμή στην ιστορία που προερχόταν από αυτό, αν ήταν μια «προδρομική επανάσταση» όπως έγραψε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, στο βαθμό που «εκφράζει και προεικάζει το πως θα μπορεί να είναι, το πως πρέπει να είναι, το πως θα είναι αναμφίβολα μια μέρα η επανάσταση εναντίον της σύγχρονης κοινωνίας», η μελέτη του Μάη γίνεται στο βωμό της προετοιμασίας αυτής της τελευταίας.
Διαβάστε λοιπόν, μελετήστε και υπογραμμίστε τα κείμενα που παραθέτουμε. Αλλά κυρίως: Εξοπλιστείτε με τα όπλα της κριτικής, οργανωθείτε, καλύτερα από χθες, κάντε ένα προσεγμένο βήμα πίσω για να πάμε δύο βήματα μπροστά. Βιαστείτε, γιατί το «μέλλον διαρκεί πολύ» και η εξέγερση κινείται γοργά. Θυμηθείτε ένα από τα συνθήματα που άφησε πίσω στους παριζιάνικους τοίχους:
«Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος βρίσκεται πίσω σου!»
από τη συντακτική επιτροπή
