Ναι στον αθλητισμό της αλληλεγγύης και της χαράς του παιχνιδιού!
Όχι στον αθλητισμό της βίας, της διαφθοράς, του ρατσισμού και του φασισμού!
Η τραγική δολοφονία του Άλκη, άνοιξε μια ολόκληρη συζήτηση σχετικά με τους οπαδικούς συνδέσμους και ευρύτερα τον σύγχρονο αθλητισμό. Μια συζήτηση η οποία από την πλευρά της κυβέρνησης και των κυρίαρχων κύκλων του κεφαλαίου είμαστε σίγουροι προς τα που θα πάει: Περαιτέρω καταστολή, ακόμα περισσότερες διευκολύνσεις στους μεγιστάνες που λυμαίνονται τον αθλητισμό, και κυρίως αδυναμία αναμέτρησης με τα πραγματικά προβλήματα και τις αιτίες τους.
Εμείς από την πλευρά μας, ως Αναιρέσεις, μια προσπάθεια πολύπλευρης αντεπίθεσης των απελευθερωτικών ιδεών και του ανατρεπτικού πολιτισμού, επιδιώκουμε να ανοίξουμε μια συζήτηση διαφορετική, βάζοντας στο επίκεντρο το πραγματικό περιεχόμενο του αθλητισμού και τις ανάγκες της νεολαίας, με πρώτο σταθμό την εκδήλωση το Σάββατο 07/05 στην Ακαδημία Πλάτωνος με τίτλο «Ερασιτεχνικός Αθλητισμός και ελεύθερη πρόσβαση. Ο Αθλητισμός που μας αφορά!». Ανοίγουμε την συζήτηση για τον αθλητισμό που έχουμε ανάγκη ως νεολαία, ως κοινωνία όχι ως μια διάλεξη των «ειδικών», αλλά ως μια συλλογική συζήτηση για όσα μας προβληματίζουν και για όσα ονειρευόμαστε, για τις σκιές αλλά και για το φως του σύγχρονου αθλητισμού όπως έλεγε και ο αείμνηστος Eduardo Galeano, φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου.
Ο αθλητισμός ιστορικά αποτελεί ένα σημαντικό πολιτιστικό και κοινωνικό φαινόμενο, που πέρα από την θετική επίδραση στην σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων, αποτελεί βασικό μέσο κοινωνικοποίησης, ψυχαγωγίας και επικοινωνίας. Ωστόσο, στα πλαίσια της εμπορευματοποίησης των πάντων (αξίζει να σημειωθεί ότι η βιομηχανία του αθλητισμού είναι η 3η μεγαλύτερη παγκοσμίως) και της αξιοποίησης κάθε πτυχής της ζωής μας στον βωμό του κέρδους του κεφαλαίου, έχει αλλοιωθεί το νόημα του, η σημασία και η συμβολή του στην κοινωνία.
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας, μετατρέπει το παιχνίδι σε ένα ακόμα προϊόν προς κατανάλωση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, καταδικάζει στο πυρ το εξώτερον έννοιες όπως η χαρά του παιχνιδιού, η ευγενής άμιλλα, και ο συναγωνισμός ως δήθεν άχρηστες-απαρχαιωμένες έννοιες. Ένας αθλητισμός που δεν αφορά την πλειοψηφία του λαού ως συμμετέχοντες παρά μόνο ως καταναλωτές των μεγάλων event και ως βαλβίδα εκτόνωσης της δυσαρέσκειας από τον καθημερινό μόχθο. Ένας αθλητισμός, όπου πακτωλός (δημόσιων) πόρων διατίθεται για την κατασκευή σύγχρονων γηπέδων για τις μεγάλες ιδιωτικές ΠΑΕ, αλλά οι δημόσιες εγκαταστάσεις για την δωρεάν άθληση όλου του λαού είτε απουσιάζουν είτε φυτοζωούν, είτε παραδίδονται και αυτοί σε ιδιωτικά συμφέροντα με τη νεολαία και το λαό να πληρώνουν για την άθληση τους. Ένας αθλητισμός που αποκλείει τελικά όσους είναι διαφορετικοί από τα στερεότυπα του τι σημαίνει «επιτυχημένος αθλητής», όπως τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τις μετανάστριες, τους ηλικιωμένους και τα πιο ταξικά τμήματα της κοινωνίας. Που προβάλει τους «άριστους» και το συνεχή αγώνα να μείνεις στην κορυφή με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και αν ωθεί στη χρήση αναβολικών και ναρκωτικών. «Ο πρώτος είναι πρώτος – ο δεύτερος τίποτα» λέει το γνωστό αμερικάνικο ρητό και αποτυπώνει πλήρως την επικρατούσα αποθέωση του πρωταθλητισμού και του ανταγωνισμού. Όλα εντάσσονται σε έναν ατελείωτο στίβο εκμετάλλευσης και ανταγωνισμού, ένα ακόμα πεδίο θριάμβου της περιβόητης «αριστείας», όπου πολύ απλά απαγορεύεται να χάνεις.
Μεγάλη είναι και η συζήτηση σχετικά με τους συνδέσμους των οπαδών. Προτού προβούμε σε εύκολους και ισοπεδωτικούς χαρακτηρισμούς και ανακαλύψουμε αποδιοπομπαίους τράγους, όπως κάνουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα, χρειάζεται να κατανοήσουμε το «οπαδικό φαινόμενο» πρώτα και κύρια ως ένα κοινωνικό προϊόν της εποχής μας. Η αγάπη για την (όποια) ομάδα και η ανάγκη συνένωσης με άλλους «ομοϊδεάτες» πρώτα και κυρία αποτελεί μια πρωτόλεια τάση κοινωνικοποίησης, μια ανάγκη διαμόρφωσης συλλογικής ταυτότητας, και συχνά αποτελεί το μόνο «λιμάνι» για ανήσυχα τμήματα της εργατικής νεολαίας που όντας περιθωριοποιημένα από την εκπαίδευση, αποκλεισμένα από την εργασία πλαισιώνουν τις κερκίδες και τους συνδέσμους.
Αυτή η τάση, διαστρέφεται από τον σύγχρονο καπιταλισμό που προωθεί τον άκρατο ανταγωνισμό, την όξυνση της βίας και κυρίως τους τεχνητούς εμφυλίους των «από κάτω», και μετατρέπεται σε μια ανούσια αντιπαράθεση μεταξύ νέων που δεν έχουν στην ουσία τίποτα να χωρίσουν αναμεταξύ τους, συχνά με παροξυσμό της χρήσης βίας, του σεξιστικού λόγου και με διείσδυση φασιστικών κύκλων. Παράλληλα, αξιοποιείται από τους μεγαλοεπιχειρηματίες μαφιόζους, προέδρους και παράγοντες που για τα δικά τους κέρδη και συμφέροντα, είτε πολιτικά είτε οικονομικά, κατακρεουργούν τον χώρο του αθλητισμού, φτιάχνοντας τους δικούς τους οπαδικούς στρατούς συχνά για να μεγιστοποιήσουν και την επιρροή τους σε συγκεκριμένες περιοχές. Οι ολιγάρχες με τους ιδιωτικούς τους στρατούς, είναι ένα ακόμη ιδιαίτερο φαινόμενο της εποχής μας, όχι αποκλειστικά ανατολίτικης προέλευσης.
Υποκριτικά όλες οι κυβερνήσεις διατυμπανίζουν την πάταξη της οπαδικής βίας (όπως και σήμερα με το νέο αθλητικό νομοσχέδιο), δυστυχώς μόνο μετά από περιπτώσεις σοβαρών επεισοδίων. Στην πραγματικότητα όμως καμιά κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να περιορίσει τον χουλιγκανισμό, καθώς δεν συγκρούστηκε – και ούτε έχουμε αυταπάτες πως θα γίνει αυτό – με τους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες που τον γεννούν. Αντιθέτως, στοχεύει στον περιορισμό των φιλάθλων, των λεσχών και των συνδέσμων, των εκτός έδρας μετακινήσεων στα διάφορα αθλήματα, ρίχνοντας έτσι στάχτη στα μάτια της κοινωνίας και φυσικά χωρίς καμιά ουσιαστική επιτυχία. Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη πάταξη του χουλιγκανισμού στην Αγγλία επί Θάτσερ, αυτό που κατάφερε είναι να διώξει τα επεισόδια από τα γήπεδα (και κατ’ επέκταση να προστατεύει το πολύτιμο εμπόρευμα του ποδοσφαίρου) και αυτά να διοχετευτούν αλλού, μακριά από τους δέκτες της τηλεόρασης.
Αν οι κερκίδες και ο αθλητισμός απελευθερωθούν από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μπορούν να γίνουν σημεία παραγωγής πολιτισμού και πολιτικής συνείδησης, αλληλεγγύης και αντιφασισμού, όπως ανά περιόδους το έχουμε δει να γίνεται. Όταν στις κερκίδες και στα γήπεδα εξαφανιστούν τα συμφέροντα και οι μαφίες και αντικατασταθούν από την αγάπη για το άθλημα και τον αντίπαλο οπαδό που περνάμε τα ίδια ζόρια τότε ο αθλητισμός θα γίνει αυτό που θέλουμε και πρέπει, ένα αγαθό για όλους και όλες, από όλους και όλες!
Αυτός ο αθλητισμός μας αφορά! Παλεύουμε για έναν αθλητισμό που θα έχουν όλες-οι συμμετοχή σε αυτόν και που δεν θα χρειάζεται να πρέπει να πληρώσεις την συνδρομή σε ένα γυμναστήριο ή κάποιο σύλλογο. Έναν αθλητισμό που θα είναι αποδεσμευμένος από τα συμφέροντα των μεγαλοπαραγόντων, των χορηγών, των ΜΜΕ κλπ και στην διάθεση του λαού. Όπου δεν θα αθλείσαι για να ξεχάσεις αλλά για να δημιουργείς, να προβληματιστείς, να αναπτύξεις πολιτική και πολιτιστική αντίληψη, ενάντια στον ρατσισμό, τον φασισμό, τον σεξισμό και κάθε εξουσιαστική σχέση. Έναν αθλητισμό που θα προάγει την κοινωνική απελευθέρωση μέσα από την αλληλεπίδραση, το παιχνίδι, την δράση για μια καλύτερη κοινωνία αποδεσμευμένη από την καταπίεση και την κερδοσκοπία.
- Καμία ανοχή σε πρακτικές φασιστικής βίας. Να πάρουμε πίσω τις γειτονιές μας, τα σχολεία τις κερκίδες μας.
- Βάζουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο. Τον βρωμερό κόσμο του κεφαλαίου και του προσωπικού του.
- Να αγωνιστούμε για έναν γνήσιο ερασιτεχνικό αθλητισμό προσβάσιμο για όλους και όλες ενάντια στην επιχειρηματοποίηση και τον πρωταθλητισμό.
- Ο αθλητισμός, οι τέχνες, και ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ουσιώδης πλευρά της κοινωνικής ανάπτυξης κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας.
