Έφη Καραχάλιου – Εφημερίδα «ΠΡΙΝ»
Η δεύτερη ταινία της Ζουλιά Ντικουρνό (σκηνοθέτρια του Raw). διχάζει κοινό και κριτικούς, ίσως όχι για τους σωστούς λόγους
Μια νεαρή γυναίκα που μένει έγκυος από ένα αυτοκίνητο, ένας μεσήλικας πυροσβέστης πρώην bodybuilder και μια σειρά αιματηρών φόνων αλληλοδιαπλέκονται με φρενήρη ρυθμό, βγαλμένο από trash ταινίες της δεκαετίας του ‘80. Σεξ και βία, φύλο και σώμα, επιθυμία και τραύμα, ακολουθούν την διαδικασία ενηλικίωσης της Αλεξία, που βγάζει τα προς το ζην χορεύοντας σε σόου με αυτοκίνητα. Σύμφωνα με την σκηνοθέτρια, η ταινία γράφτηκε «μόλις είχε εκλεγεί ο Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και ο κόσμος δεν ήταν χαρούμενος». «Ήμουν πολύ απαισιόδοξη για το μέλλον και για μια κοινωνία που δεν έχει περιθώριο ρευστότητας, μετασχηματισμού, αλλαγής και συμμετοχής», τόνισε σε συνέντευξή της σε γαλλικό πρακτορείο. Το αποτέλεσμα βέβαια έκανε πολλούς θεατές να αποχωρήσουν από το πρώτο μισάωρο της προβολής, μην μπορώντας να αντέξουν τις ανατριχιαστικές σκηνές σωματικού τρόμου.
Το πρώτο μισό της ταινίας είναι μια κατάδυση στην σεξουαλική επιθυμία και την τοξική αρρενωπότητα ενώ το δεύτερο μέρος εστιάζει στο ζήτημα της οικογένειας με ένα μελοδραματικό τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, είναι ενδιαφέρουσα η αλλαγή της ταυτότητας φύλου του πρωταγωνιστικού ρόλου προκειμένου να αποφευχθεί η σύλληψη για τους φόνους, που διατρέχει το σύνολο της ταινίας. Παράλληλα, εξερευνάται η έννοια της οικογένειας, της πατρότητας και της μητρότητας από διαφορετικές σκοπιές, καθώς η Αλεξία αντιμετωπίζει από την πρώτη στιγμή το βάρος του να αποκτάς παιδί, με μια άβολη σκηνή που μένει έγκυος από μια Κάντιλακ. Αρχικά η ταινία δίνει την εντύπωση ότι θα κινηθεί στα όρια του βίαιου soft-core ερωτισμού και αυτό επιτυγχάνεται με την απότομη αλλαγή σεξουαλικά φορτισμένων σκηνών με σκηνές έντονου σωματικού πόνου. Έπειτα όμως αλλάζει τελείως το σκηνικό και το δεύτερο μέρος γίνεται συναισθηματικά φορτισμένο, μελοδραματικό και αργόσυρτο όσον αφορά την πλοκή.
Ο χρυσός φοίνικας του φετινού Φεστιβάλ Καννών αποδόθηκε σχετικά δίκαια στο Titane, από την άποψη ότι αποτελεί μια όχι και τόσο συνηθισμένη οπτική, ακόμα και για τα δεδομένα του είδους του τρόμου, που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να αναβιώνει. Το κορίτσι που λόγω ενός ατυχήματος αναγκάζεται να ζήσει με μια πλάκα τιτανίου στο κεφάλι και έτσι αποκτά μια σουρεαλιστική ερωτική συμπάθεια για τα τετράτροχα είναι αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό πρότζεκτ. Το ζήτημα είναι όμως ότι η Ζουλιά Ντικουρνό χάνεται μπροστά στις φιλοδοξίες που δημιουργεί μια τέτοια ιδέα και καταλήγει σε κάποια ατοπήματα στην εξέλιξη της πλοκής και την παρουσίαση των χαρακτήρων. Για όσους αντέξουν να δουν μέχρι τέλους αυτό το κράμα βίας και σεξουαλικών φαντασιώσεων, το Titane παραμένει μια από τις πιο πειραματικές ταινίες της δεκαετίας, που σηκώνει περήφανα το μεσαίο δάχτυλο στο φύλο, στην (πυρηνική, μεσοαστική) οικογένεια και στις cis-ετεροκανονικές νόρμες για το σώμα.
