Με αφορμή το νομοσχέδιο για την υγεία προς ψήφιση και την Παγκόσμια Ημέρα κατά του aids, μας έρχεται στο μυαλό η ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό «120 χτύποι το λεπτό». Μια ταινία που διαδραματίζεται στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν η ομάδα ακτιβιστών οροθετικών που ονομαζόταν Act Up, στα πρώτα μόλις χρόνια της δημιουργίας της, κορυφώνει τις δράσεις της, ενημερώνοντας για τον ιό του AIDS και απαιτώντας από την κυβέρνηση και τις φαρμακευτικές εταιρίες να επισπεύσουν τις δοκιμές για τα φάρμακα που θα μπορούσαν να σταματήσουν την ιλιγγιώδη θανατηφόρα διαδρομή του ιού όχι μόνο στην γκέι κοινότητα, αλλά και ανάμεσα στους τοξικομανείς, τις ιερόδουλες και τους φυλακισμένους. Ο Καμπιγιό αναπαριστά μια γνήσια αντιστασιακή στρατιά η οποία παλεύει καθημερινά με τις κοινωνικές προκαταλήψεις, την κρατική αναλγησία και τον φόβο του θανάτου. Η πολιτική διάσταση της ταινίας μπλέκει εξαίσια με το προσωπικό στοιχείο, τον έρωτα, το φόβο και το σεξ που ξεδιπλώνονται οργανικά και ειλικρινώς, συγκινώντας χωρίς τραβηγμένες κορόνες και μελοδραματικές ευκολίες. Θέτει προβληματισμούς και περνάει μηνύματα αγώνα και διεκδίκησης, ενάντια στις προκαταλήψεις και την αφαίρεση δικαιώματος για πρόσβαση στην υγεία και περίθαλψη του λαού.
Κυκλοφόρησε το 2017 και την επαναφέρουμε σήμερα στη μνήμη μας, καθώς τα ζητήματα που θέτει δεν έχουμε καταφέρει να τα εξαλείψουμε ακόμα. Τη θυμόμαστε σήμερα, που η κυβέρνηση επιλέγει να καταθέσει προς συζήτηση και ψήφιση ένα νομοσχέδιο για την Υγεία, που στη ουσία καταργεί την δημόσια – δωρεάν υγεία για το λαό, πόσο μάλλον για κομμάτια της κοινωνίας που θεωρούνται περιθώριο και είναι μειοψηφικά. Υπενθυμίζοντας πως ο γνώμονας του κέρδους και των ιδιωτικών εταιρειών και επιχειρήσεων, καθορίζει το ποιος «αξίζει» να έχει πρόσβαση στην Υγεία.
Ακόμα και σήμερα το στίγμα που έχει αφήσει το AIDS εξακολουθεί να υφίσταται για τα οροθετικά άτομα. Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την ανακάλυψη, μετά από τόση έρευνα και τόση γνώση γύρω από τον ιό του ΗΙV, εξακολουθούν να υπάρχουν προκαταλήψεις σε σχέση με το ποια άτομα μολύνονται απ τον ιό, απόψεις που βρίσκουν τα ομοφυλόφιλα άτομα πιο «επιρρεπή» στον ιό σε σχέση μα τα ετερόφυλα. Όπως αντίστοιχα, μέχρι πριν την πανδημία και πριν φτάσει το σύστημα υγείας στη σχεδόν διάλυση του, υπήρχε ξεχωριστό κριτήριο να δώσεις αίμα αν ήσουν ομοφυλόφιλο άτομο, κάτι που καταργήθηκε πέρσι αναδεικνύοντας το πόσο αναλώσιμα αντιμετωπίζονται τέτοια άτομα. Άποψη τουλάχιστον αντιεπιστημονική αφού σύμφωνα με δεδομένα του ΠΟΥ τα ποσοστά μόλυνσης απ τον ιό τη φετινή χρόνια ήταν υψηλότερη στα ετερόφυλα απ’ ότι στο ομοφυλόφιλα άτομα.
Δυστυχώς ακόμα κι αν η επιστήμη έχει εξελιχθεί σε ραγδαίο βαθμό και πλέον η εξέταση αποτελεί μια απλή διαδικασία που δεν διαρκεί πάνω από 5 λεπτά και η προφύλαξη έναντι του ιού είναι απλούστατη εξακολουθούν να υπάρχουν εξαιρετικά πολλά άτομα που μολύνονται απ τον ιό. Άτομα με ελλιπή πληροφόρηση, αφού το κράτος δεν έχει φροντίσει να ενημερώσει με ορθό τρόπο με και μέσα από κατάλληλες καμπάνιες το ευρύ κοινό σε σχέση με τη φύση του ιού, τον τρόπο μόλυνσης και προφύλαξης έναντι του HIV. Παράλληλα, η πρόληψη είναι οριακά άγνωστη έννοια στην περίπτωση του AIDS με την εξέταση να πραγματοποιείται από ελάχιστα άτομα, συνολικά σε ολόκληρη τη χώρα να υπάρχει μόλις ένα νοσοκομείο (Συγγρός) που πραγματοποιεί τις εξειδικευμένες εξετάσεις (με ότι αυτό συνεπάγεται για τον κόσμο που θέλει να εξεταστεί, την αναμονή κοκ) και τα φάρμακα PrEP (που χορηγείται πριν την έκθεση στον ιό) και PEP (που χορηγείται λίγες ώρες μετά την έκθεση) να έχουν πρόσφατα επιτραπεί στην Ελλάδα.
Πόσοι ασθενείς θα μπορούσαν να μην είχαν έρθει καν σε επαφή μα τον ιό αν είχαν σωστή ενημέρωση; Πόσοι θάνατοι λόγω του συγκεκριμένου ιού θα είχαν αποτραπεί αν υπήρχε η κατάλληλη αγωγή η αν έστω ήταν γνωστοί οι τρόποι πρόληψης έναντι του ιού;
Πόσοι γενικότερα θα έχουν πρόσβαση αν δεν παλέψουμε μαζί με τους μαχόμενους υγειονομικούς για την απόσυρση του νομοσχεδίου, οι οποίοι ήταν ήρωες πριν δύο χρόνια στο ξέσπασμα της πανδημίας και τώρα το κράτος αγνοεί τις συλλογικές αποφάσεις τους;
Ο αγώνας για τη δημόσια υγεία είναι αγώνας που μας αφορά όλους/ες!
