Σήμερα, σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός προσπαθεί να ξεπεράσει την πολύπλευρη κρίση του γεννώντας πολέμους, φτώχεια και ακρίβεια, που οι κυβερνήσεις για να περισώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου θυσιάζουν κάθε είδους δικαίωμα και κατάκτηση του εργατικού και του φεμινιστικού κινήματος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα είναι τα κομμάτια της εργατικής τάξης που έρχονται περισσότερο από όλους αντιμέτωπα με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, διαβίωσης και καταπίεσης.
Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν περί της δήθεν προοδευτικότητας νόμων και μέτρων σχετικά με την έμφυλη βία και καταπίεση, τόσο βλέπουμε τους μηχανισμούς που κατεξοχήν γεννούν την έμφυλη βία να ενισχύονται. Η ολόπλευρη επίθεση που γίνεται ενάντια σε κάθε προηγούμενη κατάκτηση του φεμινιστικού και του εργατικού κινήματος αποτυπώνεται σε νόμους (ν. Τσιάρα) όπως αυτός των αλλαγών στο οικογενειακό δίκαιο (υποχρεωτική συνεπιμέλεια), σε προσπάθειες απονομιμοποίησης των εκτρώσεων (με αποκορύφωμα την πρόσφατη απαγόρευση των εκτρώσεων μέσα στην καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ), σε απόπειρες συνεδρίων για την υπογεννητικότητα και την γονεϊκότητα που αναπαράγουν και ενισχύουν τα σεξιστικά πρότυπα κατανομής ρόλων επιβαρύνοντας τις γυναίκες με το βάρος των οικιακών εργασιών και της ανατροφής των παιδιών.
Οι γυναικοκτονίες και γενικά η οξυμένη έμφυλη κακοποίηση, οι βιασμοί, που αποκαλύπτονται από τις καταγγελίες καθημερινά, τα κυκλώματα των βιαστών που κράτος και κυβερνώντες προσπαθούν να συγκαλύψουν, συνθέτουν το τοπίο της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και των πατριαρχικών σχέσεων εξουσίας. Η ομοφοβία, η τρανσφοβία, ο σεξισμός σηκώνουν κεφάλι και δίνουν ανοχή στην ατιμωρησία που επιχειρείται ακόμη και στους δολοφόνους του Ζακ. Τα παραδείγματα της έμφυλης καταπίεσης και βίας δεν είναι απλά αμέτρητα, αλλά είναι κεντρικό θέμα στο σύμπλεγμα των καθημερινών εμπειριών μας. Μόνο το 2021 μετρήσαμε 17 αδερφές μας που έχασαν την ζωή τους και με μεγάλη θλίψη ξεκινήσαμε το μέτρημα και το 2022. Αδερφές μας καθημερινά μαζεύουν την δύναμή τους και μιλούν για παραβιαστικές συμπεριφορές που ένιωσαν είτε από αγνώστους είτε από γνωστούς. Καταγγελίες βιασμών καθημερινά δημοσιεύονται από τις αδερφές μας που ζούσαν μέσα σε εξουσιαστικές και τοξικές σχέσεις.
Γνωρίζουμε καλά ότι οι διακρίσεις, η έμφυλη καταπίεση και βία αναπαράγονται από το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης που διαλύει τις ζωές μας, γι’ αυτό και χρειάζεται να εντείνουμε τους αγώνες μας, να δυναμώσουμε τις φωνές μας. Ονειρευόμαστε μια κοινωνία που η ζωή μας δε θα καθορίζεται από το φύλο μας ή την σεξουαλικότητά μας. Μια κοινωνία που θα είμαστε πραγματικά ελεύθερες και δεν θα χρειάζεται να είμαστε γενναίες.
Στο πλαίσιο του project Αναιρέσεις, εν συνεχεία της διαρκούς πολιτικής του παρέμβασης μέσω της τέχνης, φιλοξενήσαμε στη φετινή διοργάνωση του φεστιβάλ μας, την έκθεση κόμικς με τίτλο «Ni Una Menos!». Με βασικό στόχο την ανάδειξη μιας πολύχρωμης ενδυνάμωσης της φωνής πολλών καλλιτεχνών, τα έργα επιδίωξαν τόσο να περιγράψουν την πιο σκληρή έκφραση της έμφυλης καταπίεσης, όσο και να δοθεί χώρος έκφρασης και στις εικόνες αντίδρασης, αυτές που αντλούν έμπνευση από την λαϊκή απάντηση και την ριζοσπαστικοποίηση των κινημάτων.
Στην έκθεση συμμετείχαν με τη δική τους φωνή 15 καλλιτέχνες, έπειτα από ανοιχτό κάλεσμα του Project και παρουσιάστηκαν πανελλαδικά στο φεστιβάλ Αναιρέσεις σε Αθήνα, Πάτρα, Ιωάννινα και Βόλο. Η παρούσα συλλογή πέρα από τα έργα της έκδοσης δίνει το βήμα και σε ποιήτ(ρι)ες και αρθρογράφους να δώσουν το δικό τους στίγμα και παρόν. Για μια κοινωνία που θα καταργήσει κάθε καταπίεση και διάκριση με βάση το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό. Καμία ανοχή στην έμφυλη βία, τις διακρίσεις και την καταπίεση, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι!
Ιούλιος 2022
Αναιρέσεις: The Project
